Στις 07
Ιουνίου ο Δήμος Ιλίου σε συνεργασία με τον Σύλλογο μας στο πλαίσιο των φετινών
πολιτιστικών εκδηλώσεων της γειτονιάς μας πραγματοποίησε τιμητική εκδήλωση για
την μνήμη του δωρητή της πόλης μας Κώστα Αστερίου. 
Τιμήσαμε τον άνθρωπο
τον οποίο ενέπνευσε η ανιδιοτελής προσφορά και θέλησε στο τέλος της ζωής του να
κάνει κάτι που μπορεί πολλοί να σκέφτονται αλλά λίγοι κάνουν , ένα μέλος του
Συλλόγου μας ο οποίος αποτύπωσε με τον καλύτερο τρόπο την αγάπη του για τη
γειτονιά και τα παιδιά. Τιμήσαμε την μνήμη του Κώστα Αστερίου και την
παραδειγματική του κίνηση να παραχωρήσει τα περιουσιακά του στοιχεία στον Δήμο
Ιλίου με σκοπό τον εξωραϊσμό της γειτονιάς μας. Κίνηση που υποδηλώνει μια στάση
ζωής με ιδιαίτερες αξίες, όπως η αλληλεγγύη, η κοινωνική δικαιοσύνη και η
κοινωνική συμμετοχή. Μια κίνηση απαλλαγμένη από την ελάχιστη ιδιότελεια, που
αναβλύζει από ψυχική αναγκαιότητα και ανόθευτη πίστη σ’ αυτό που υπηρετεί η
προσφορά.
Παιδί
πολύτεκνης οικογένειας, το τέταρτο στη σειρά, γεννήθηκε στις 16/3/1954. Σε
ηλικία 3 χρόνων μαζί με όλη την οικογένεια Αστερίου μετακόμισε σ’ αυτό εδώ το
κτήμα. Από πιτσιρικάς σεβόμενος τον αγώνα του πατέρα του στην βιοπάλη πήγαινε
και βοηθούσε στη βιοτεχνία κουλουροποιίας που είχε στην κατοχή της η οικογένεια
από την δεκαετία του ’40. Πέρα από το σχολείο ο νεαρός Κώστας Αστερίου λάτρευε
το ποδόσφαιρο και δεν άργησε να ενταχθεί στη ποδοσφαιρική ομάδα του Συλλόγου
μας «Α.Ο.ΠΥΡΣΟΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΣΤΙΑΣ» με ιδιαίτερο ζήλο, ενδιαφέρον και πάθος για το
άθλημα που του προσέφερε διέξοδο. Σε ηλικία 17 χρόνων φεύγει για την Αμερική
όπου εργάστηκε σαν ζαχαροπλάστης μέχρι τα 25 του περίπου χρόνια. Του έλειπε
όμως η Ελλάδα και αποφάσισε να γυρίσει πίσω στην πατρίδα. Για αρκετά χρόνια
εργάστηκε σ’ ένα χρυσοχοείο στο Μοναστηράκι, εκεί γνώρισε και την γυναίκα της
ζωής του Άννα. Μια πολύ σπάνια, με μεγάλη καρδιά γυναίκα με καταγωγή από τη
Σερβία. Η οικογενειακή τους ευτυχία δυστυχώς δεν ολοκληρώθηκε με την απόκτηση
κάποιου παιδιού ίσως και αυτό να έκανε την αγάπη του για τα παιδιά πιο μεγάλη και ιδιαίτερα για
τα παιδιά της γειτονιάς του. Η ζωή του ολοκληρώθηκε σύντομα μιας και χτυπήθηκε
σε νεαρή ηλικία από την επάρατη νόσο όπου και νικήθηκε .
Έλεγε πάντα
όταν καθόταν κάτω από το πεύκο που είχε φυτέψει ο πατέρας του, ότι εδώ κάποτε
θα ακούγονται γέλια παιδιών και εγω θα τα ακούω από εκεί που θα είμαι…και αυτό
μου φτάνει.
Για όλους εμάς
στην γειτονιά και στον Σύλλογο της Εστίας ο κ. Κώστας θα υπάρχει πάντα στο
μυαλό μας και θα μνημονεύεται για πολλά ακόμη χρόνια αφου φρόντισε να μας δώσει
ένα τόσο σπουδαίο μάθημα συλλογικής αγάπης σε εποχές που η κοινωνική
πραγματικότητα υποδεικνύει ότι το εμείς χάνει βαρύτητα εναντι του εγω.
Σχόλια